Klan Poe #1

Kocham mangi mojej Moto-sama, odkąd JPF wydał Klan Poe. Kiedy go kupiłam, to nie sądziłam, że aż tak się zakocham w stylu artystek z tamtych lat, a najbardziej w samej Moto. Moto Hagio ma kreskę zwiewną, lekką, piękną, pełną różyczek, kwiatków i długich włosów, kocham tych pięknych chłopców w długich, blond włosach, z uroczymi loczkami. Fabuły też ma genialne. Sam Klan Poe już umyka mojej pamięci (musiałabym czytać drugi raz), ale pamiętam, że byłam zachwycona tym, jak wiele dzieje się na kartach jej powieści, jak wiele ma bohaterów, jak bardzo jej historie są skomplikowane, ale zarazem zrozumiałe. Skupiają się na bohaterach i ich uczuciach, nie na jakichś walkach czy morderstwach. Chłopcy z Klanu Poe są młodymi wampirkami, które żywią się różami, nie zabijają ludzi, natomiast początek historii jest opowiedziany z punktu widzenia ludzi, którzy żyją normalnym, śmiertelnym życiem i dziwią się, gdy orientują się, że te "dzieci" w ogóle się nie starzeją. Coś pięknego, naprawdę wartego uwagi. Tak samo zresztą jak pozostałe jej mangi.