The Promised Neverland #02

Od ego tomu kreska wygląda lepiej. Świetnie udało się zaznaczyć mimiki poprzez wycieniowanie na odpowiednich obrazkach. Bardzo przyjemną rzeczą jest fakt, że samemu można próbować rozwikłać sprawę i postawić się na miejscu bohaterów i razem z dalszym rozwojem sytuacji sprawdzić czy miało się rację.

Tomik drugi w dalszym ciągu jakiś taki przegadany, ale chyba zaczyna się robić ciekawiej - tajemniczy pokój, tajemnicze książki... Tajemniczy William Minerva! W dalszym ciągu przerażają mnie te "miny" czy raczej mordy bohaterów czasami... :D Jeszcze Krone czy Izabelę można zrozumieć, ale żeby nawet Emma - czyli ta "dobra" - robiła takie straszne miny, jakby chciała ukatrupić na miejscu? xD Najlepszy w tym tomiku chyba jest ten krótki dodatek między rozdziałami, w którym dzieci próbują gadać przez drzwi z chorym i leżącym w łóżku Normanem. Wiem jednak, że seria będzie coraz lepsza, bo już trochę wyprzedziłam sobie fabułę, więc spokojnie będę czytać dalej, aż zacznie się... prawdziwa jazda ;)