Gdy zapłaczą cykady #13 - Księga uroczystej pieśni cz. 2

W poprzedniej części, Księdze wielkiej rzezi, poznaliśmy głównego antagonistę. Teraz będziemy krążyć wokół niego, a domysły wszystkich, szczególnie Riki Furude. Okazuje się, że prowadząca klinikę Irie w Himinazawie i podająca się za pielęgniarkę Miyo Takano tak naprawdę ma swoje drugie ja, którego niewiele osób zna. Także sama klinika jest tylko przykrywką do wielkich państwowych badań nad syndromem Himinazawy. Okazuje się bowiem, że syndrom ten zauważono już wiele lat przed tragicznymi śmierciami w dzień dryfującej bawełny. Jest on od wielu lat badany, ale co rusz badania stają w miejscu albo ktoś na górze nie pozwala ich dokończyć, a nawet wyśmiewa. Miyo chce dotrzeć do sedna sprawy. Dlatego chce badać mieszkańców, a jeśli nadarzy się okazja, zbadać także ich mózgi. Podejrzewa (jak w tomie ), że za chorobę odpowiedzialny jest jakiś pasożyt, ale być może nie można go złapać, bo umiera razem z pacjentem w ostatniej fazie choroby. Jedynym pomysłem jest badanie żywych jeszcze pacjentów w ostatnim stadium lub… królowej-nosicielki, którą jest młodziutka Rika.